പിറന്ന മണ്ണില്‍ നിന്നെത്ര ദൂരം
പിടിവിട്ടോടി മറഞ്ഞു നാം?
എങ്ങു നിന്നോ നിറകുടമേന്തി-
വന്നീ മണ്‍ചെരാതില്‍
കണ്ണെത്താ ദൂരത്തോളം
മനസ്സു പഴുത്തു കിടന്നു..?
കൗമാരം കണ്‍മിഴിച്ചപ്പോള്‍
നമ്മളോരോരുത്തരും
സ്വയം മറന്നെന്തൊക്കെയോ
ഊതി വീര്‍പ്പിച്ചതല്ലേ...
പുതിയാതായനേകം നോവുകളാല്‍
പുളയും നെഞ്ചില്‍
ഘോഷവും ഞരക്കവു-
മിഴചേര്‍ന്നു കിടക്കവെ,
ചിരിച്ചും ചിരിപ്പിച്ചും കഴിഞ്ഞവര്‍
തൂവെള്ളത്തുണിയില്‍
മിണ്ടാതുറങ്ങുന്നതെത്രയോ
കണ്ടതല്ലേ നാം..?
ആരറിയുന്നു...
ആയിരം കണ്ണുകള്‍
ഒരുമിച്ചു മിഴിച്ചാലും
കാട്ടുതീപോലെ
പൊട്ടിത്തെറിച്ചിട്ടീ നമ്മളു-
മൊരുനാളീ മണ്ണിലുപ്പായലിയും....
No comments:
Post a Comment